Şubat ayında İstanbul’da çok sevdiğim bir yeri ziyaret
ettim: Rumisu.
Çeşitli aksilikler peşi sıra geldi, en nihayetinde bu
gezinin yazısını yazmak bugüne kaldı. Aradan bu kadar zaman geçtikten sonra
çoğu ayrıntıyı unutmuşumdur diye kendi kendime hayıflanırken bir anda o gün
oradaki sohbetimizin ses kaydını aldığımı hatırladım (arada bir temkinlilik
yapmasam hayatı kendime zor edeceğim gerçekten). Yüzlerce fotoğrafı tekrar gözden geçirdim, düzenlemelerini yaptım, en sonunda ne kadar uzun bir yazı olacağını fark edip bir yerden başlamam gerektiğine kanaat getirdim.
Çok hevesli, çok da heyecanlı bir şekilde nihayet, başlıyorum.
Rumisu, İstanbul’da doğup İstanbul’un ilham verici
topraklarında gelişen küçük bir atölye (ya da butik tasarım markası). Pınar ve Deniz
Yeğin kardeşler kendilerine has çizimleri ve göz alıcı renkleriyle, bakmaya
doyamayacağınız şallar, fularlar ve sweatshirtler tasarlıyor (ve yaptıkları
çeşitli işbirlikleriyle bu ürün çeşitliliğini arttırıyorlar). Rumisu’yu bu
kadar özel yapan şey, baktığınız zaman her anlamda “güzel” olan şeyler
üretmeleri: Çizimleri, renkleri ve kumaş seçimleri, birbirlerini olabilecek en
dikkat çekici şekilde tamamlıyor.
Rumisu, (isminin oluşma şekliyle: Rumi ve Su. Rumi
sevgileriyle Su isminin birleşmesinden oluşan, su gibi akıp giden, kulağa hoş gelen bir sözcük)
başta da isimlerini söylediğim iki kız kardeşin ortak bir girişimi: Deniz Yeğin
ve Pınar Yeğin. Deniz, küçük olan (üstteki fotoğraf). New York’ta 6 sene kadar yaşamış ve Pratt
Institute’de moda tasarım okumuş. Ardından İtalya’da master yapmış ve geri
dönüp Beymen’de çalışmaya başlamış. Beymen’de sevdiği işi yapamadığını fark
ettikten sonra Rumisu, onun bir sonraki kapısı olmuş. Ablası Pınar ise
Harvard’da ekonomi ve Wharton Business School’da finans okumuş, bir süre
çalıştıktan sonra ailenin işlerinin bir kısmını yürütmek üzere İstanbul’a geri
dönmüş. Bir süre sonra Rumisu’nun diğer desteği, içindeki tasarım yeteneğine ve hevesine dur diyemeyen abladan gelecekti.
Her zaman kendime ait bir girişimim olmasını istediğim ve bu
süreçte alınabilecek risklere karşı bilgi sahibi olmak istediğim için Rumisu
ekibine ilk sorum, “Şu an bulunduğunuz noktaya gelmek için ne gibi riskler
aldınız?” sorusu oldu.
Başından beri amaçları, dijital ortamdaki çizimlerini
aktarabilecekleri bir objenin olmasıymış. İşin en çok tasarım yönünü sevmişler.
Ortaya çıkma amaçları da yine sadece tasarım etrafında dönüyor: Tasarımların
elle tutulur olmasını sağlamak. Çizimlerini aktarabilecekleri her şeyi
düşünmüşler ama ilk tercihleri, özellikle ipek üzerinde renklerin çok güzel
görünmesinden kaynaklı olarak fular ve şallar olmuş. Sadece giyim üzerine moda
tasarım yapmayı da düşünmüşler ama Deniz’in Beymen’deki tecrübelerinden yola
çıkarak böyle bir şeye girdiklerinde işin içine tasarımdan çok daha farklı
etkenler gireceğini bildikleri için vazgeçmişler. İlk üretimleri, çok sınırlı sayıda
olmuş (tam sayıyı bilemiyorum ama 5 diye hatırlayasım var). Ne kadar
satabileceklerini, ne kadar ilgi görebileceklerini kestirmek için en başta hep
küçük küçük adımlar atmışlar.
"Bu açıdan bakınca, aslında biz hiç risk almadık, her şeyi sırasıyla yaptık" diyor Deniz.
Ardından ülke dışında birkaç fuara katılmışlar ve aslında ilk talepler yurtdışından gelmiş. Yavaş yavaş, fuar fuar daha tanınır daha aranır olmuşlar. Gitgide biraz daha fazla sayıda talep almışlar ama tasarımdan kalite kontrole kadar üretim dışındaki tüm süreçleri hep kendileri yürütmüşler. Bu durum kendilerinin ne kadar titiz ve mükemmeliyetçi olduklarını görmek açısından faydalı olabilir. Verilen tüm siparişleri, kelimenin tam anlamıyla dikiş dikiş, renk renk kontrol ediyorlar.
"Bu açıdan bakınca, aslında biz hiç risk almadık, her şeyi sırasıyla yaptık" diyor Deniz.
Ardından ülke dışında birkaç fuara katılmışlar ve aslında ilk talepler yurtdışından gelmiş. Yavaş yavaş, fuar fuar daha tanınır daha aranır olmuşlar. Gitgide biraz daha fazla sayıda talep almışlar ama tasarımdan kalite kontrole kadar üretim dışındaki tüm süreçleri hep kendileri yürütmüşler. Bu durum kendilerinin ne kadar titiz ve mükemmeliyetçi olduklarını görmek açısından faydalı olabilir. Verilen tüm siparişleri, kelimenin tam anlamıyla dikiş dikiş, renk renk kontrol ediyorlar.
Her zaman en çok karşılaştıkları sorun, tasarımlarını
istedikleri şekilde üretebilecek bir yer bulamamak olmuş. Büyük şal/fular/eşarp
markalarının üreticileri, yeni doğma sürecinde olan böyle bir markanın az
sayıdaki üretim talebine karşılık vermek istememiş. Uzun arayışlar sonucunda
bir yerle anlaşılmış ama genel olarak her üretim sürecinde benzer bir sorun
yaşadıklarını söylüyorlar. Tasarımlarını istedikleri kalitede istedikleri
kumaşlara basabilecek olan üreticiler onlarla küçük adetler için çalışmak
istemiyorlar, küçük üreticilerde de kalite düşüşü yaşanıyor. İkili bu konuda
aynı fikirde: Bir eşyanın üretim sürecinde kendi üstünüze düşenleri en iyi
yaptıktan sonra çıkabilecek kritik hataların başkalarından kaynaklı olması ve
bunu kontrol edememe can sıkıcı bir durum. Gerekli makineleri alıp kendi üretiminizi yapamaz mıydınız diye sorunca, bunu da çok düşünüp çok istediklerini, ancak çok maliyetli olacağını söylüyorlar. Küçük bir işletme için altından kalkılamayacak bir yatırım. Neticede üreticiler, çok büyük seri
üretimler yapan firmalara oranla küçük birer işletme oldukları ve daha az kâr
edebildikleri için bu tarz butik ve tasarım atölyelerinin işlerini istedikleri
gibi geciktirme/erteleme güveni de buluyorlar kendilerinde.
Rumisu, esasında bir tasarım markası ve ilhamlarını
kelimenin tam anlamıyla her şeyden alıyorlar. İlk zamanlarda fularların
kenarlarında Anadolu’nun çeşitli yerlerinde yaşayan kadınların yaptıkları el
emeği oyaları bile kullanmışlar. En dikkate değer taraflarından biri de hiç şüphesiz, renk seçimleri. Gördüğünüz zaman enerjisini direkt yansıtabileceğiniz renkler kullanıyorlar. Kültürün renk seçimleri ve beğenileri üzerindeki etkisi yadsınamaz ama Rumisu renklerini dünyanın tamamından alıyor. Bir renk, hiçbir zaman sadece bir renk olduğu için seçilmiyor. Bunu hissedebiliyorsunuz.
Bir fuların tasarımını tamamlama süreçleri, ikilinin
kendilerine ait ayrı tasarımlar yapması, sonra bunları birleştirmeleri ve
beraber renklendirmelerini kapsıyor. Birinizin yapıp diğerinin hiç beğenmediği
bir tasarım oldu mu diyorum, gülüşüp yok diyorlar. Muhtemelen kız kardeşinizle
iş yapmanın en güzel yanlarından birisi bu: Bazen konuşmaya bile ihtiyaç
duymadan diğerinin ne istediğini anlamak ve neyi beğeneceğini zaten bilmek.
Çocukluk, iki kardeşin de beslendikleri en temel
kaynaklardan biri. İkisinin de hayalinde hep bir çocuk kitabı tasarımı yapmak
varmış. Bir cinsiyete ya da bir gruba değil, kendilerine dönükler tamamen.
Anlatacak, bahsedecek çok fazla şey var ama sizlere Rumisu'nun atölyesinden birkaç fotoğraf göstermek istiyorum. O sırada biraz dinlenip, soluklanırsınız.
Burada uzun süre vakit geçirip dilediğimce ortalığı karıştırmama rağmen (ev sahibelerimiz bu konuda çook misafirperver ve inanılmaz anlayışlıydı) şimdi fotoğraflara bakarken birkaç gün daha içeride durup, her şeyi tek tek inceleyerek hikayelerini duymak istediğimi fark ediyorum.
Şimdilik benim söyleyeceklerim bu kadar.
Rumisu'nun tüm tasarımlarına detaylı olarak bakmak isterseniz (ki benim en favorim olan "Man & Technology" serisine mutlaka bakmalısınız), internet siteleri burada, TIK.
Biraz daha yakından baksam daha güzel olur derseniz de, TIK. (Kendilerine benden selam söylemeyi unutmayın. :)
Bir sonraki Gittim ve Gördüm'de görüşmek üzere, hoşçakalın!
Meraklısı için dipnot: Bu yazıdaki fotoğraflarda Sony A6000, 50mm f.1.4 ve 16-55mm birlikte kullanıldı. Son zamanlarda blogda daha çok "dergi" görüntüsünü seviyorum, siz ne düşünüyorsunuz, lütfen yazın. Başka şeyleri de yazın. Hep yazın. :)
Sevgiler...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder