BİR ÖĞLEN, BALIKÇI TABYASI'NDA

Hangi denizin balıkçısı,

Rüzgara karşı durduğunda "ben de esip dağılsam" diye düşünmüştür?

"Burası bir su kenti" diyor arkadan, belli belirsiz seçilen bir ses, 

Bir nehir balıkçısı, hangi teknesini tüm gücüyle karaya sürmüştür?

*

Balıkçı Tabyası'nda bir öğleden sonrası... Oraya gelene kadar 28 kilometre yol yürüdüğümüzü söylesem kim inanır? O kadar yorgunum ki tek bir adım daha atamadan nefis güneş ışığında kalenin karşısına çökmüşüm... "Ben senin için gözcü olurum, sen git." 

Gülüşüyoruz.

O an, bir ışık huzmesinin gözüme vurmasıyla birlikte birkaç gülüşmeden daha değerli olan ne var diye düşünüyorum... Tüm bu güzellikler, inşa edilmiş yeni bir evren, şehire karşı ihtişamlı kalelerini koyan krallar, devasa saat kulelerinde zamanı kovalayan dökme demir yelkovanlar, ağır çok ağır taşlardan yapılma şapellerin içine su şıpırtısı koymayı hayal eden zihin, çeliği demirle birlikte döverek yapılan görkemli heykeller... 

Kral Ferdinand'ı bir an görüyor gibi oluyorum, büyük, siyah bir Hun atının üzerinde, at huzursuzlukla kıpırdanıyor... Tavladan çıkmasına değecek bir hareket istiyor, guruldama, Danların vrinsk dediği küçük kişneme nefesleri... Heyecanlı, coşkulu, yerinde duramaz, hatta biraz sinirli... Tüm kaslarını açmak için sabırsız, sadece ufacık bir işaret bekliyor... Ferdinand tam karşısındaki esere bakıyor ve gururlu, yüzünde ufak bir tebessüm... 

Bunların hepsi bir gülücük için değil miydi şimdi diye düşünüyorum tabyaya karşı oturmuş... Bu düşünceyle biraz eğlenip kalkıyorum tekrar.

Gülücükmüş...