Aslında gideli bir süre oldu ama ancak yazabiliyorum. Hatta böyle kocaman kocaman yazmak istiyorum kiii, bunca yıllık Karadenizli olarak Uzungöl'e nihayet gidebildim!
Bu coşkulu girişin ardından sizi fotoğraflara bırakmadan önce şunu anlatmam lazım: Biz Uzungöl'ün büyüsünden kurtulamamış halde şehir merkezine indikten sonra dayımın eşi bize şelalelerin nasıl olduğunu sordu. Biz de şaşkın şaşkın etrafa bakarken asıl görmemiz gereken yerin çoğunu görmediğimizi fark ettik. Evet itiraf ediyorum, ilgili şelalelere dair hiçbir şey görmedik çünkü bilmiyorduk, çünkü ben de gölün etrafında gezerken fotoğraf çekmeye öyle dalmıştım ki etrafa bakamadım (güler misin ağlar mısın heheh). Bu şelale konusunu bir sır olarak saklıyor, bir sonraki gidişimiz için bahane olmasını umuyoruz. Onun dışında burası mü-kem-mel.
Bu gözlük Woodstone Wooden Watches'ın gözlüğü. Bu yolculukta biraz da anlayamadığım bir şekilde o kadar çok kullandık ki onun için ayrı bir fotoğraf koyulmasının hakkı olduğunu düşünmeye başladım.
Uzunca bir süre Ankara'da yaşadıktan sonra görkemli dağların insana verdiği ürpertici güzellikteki hissi unutmuşum. Gazzali diyor ya "İrade edenin yüceliği, irade ettiği şeyin yüceliği nispetindedir" diye. Öyledir sahi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder