Garip ama bir şekilde hep önde oturmaya alışmışım gibi.
Arabayı sürenin yanında, uzun gece yolculuğunda uykusu gelmemesi için onu konuşturan kişi olmak ya da radyodan istasyon ya da hafıza kartından şarkı seçen kişi olmak, uzun yola çıkınca evde hazırlanan sandviçleri ikram eden kişi olmak, bazen torpidodan bir şey lazım olduğu zaman uzatan kişi olmak, eski manuel arabalarda sağ dikiz aynasını şoförün komutlarına göre ayarlayan olmak, arkadakilere termostan çay ya da kahve doldurup uzatan kişi olmak... Hayata geliş amacım bunlar olabilirmiş gibi ileride. O günleri bekliyorum da şahsen...
Ama diyorum, şimdilik arka koltukta oturup sadece manzaranın keyfini çıkarmak, tam da ihtiyacım olan şey. Şehre döndüğüm zaman akşamın bir vakti David Bowie'nin Heroes şarkısını son ses açıp serin altgeçitlerde rüzgar yüzümüze vuruyor halde geçiyorken bu sessiz zamanları ve güzel toprakları arama ihtimalim de var...
*
Nihayetinde birkaç uzun yol ve birkaç günlük de yorgunluktan sonra Ankara'ya geri döndüm. Büyük bir kaosun içerisine adım atmadan önceki son iki günüm elimdeki kitapları bitirmek, bilgisayar için envai çeşit yerlerden şarj kablosu bulup video editlemek, gezmek, biraz daha gezmek ve uyuklamakla geçti. Bence artık yeni dönem için hazırız. Yani. En azından hazır olmalıyız.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder