Aslında ara formlar, veya benim bağlamımda ara tonlar hakkında düşünmeye başlamam, bilmem kaçıncı kez İbni Arabi okumaya kendimi vermemle oldu. Tam bu sıralar her sabah kalkıp gevrek yiye yiye Brian Cox belgesellerini seyrediyordum, günün geri kalanı korkunç bir şekilde yazı yazmaya çalışmak, her satırının altını çizmek zorunda kaldığım kitaplarla mücadele etmek ve geceleri gazoz içerek camdan dışarıyı izlemeyi içeriyordu, arada Pocket Planets'tan dünyanın tam o anki durumuna bakıyor, doğu yarımkürenin kararmaya başlamış olmasına hayıflanıyordum, anlayacağınız her şey birbirine girmeye başlamıştı ki ben de kaçışı gördüğünüz şekilde yaptım.
En iyisi her şeyi komple sıfıra indirgemek dedim, kontrastları, esposure'ları, mextures'ları sıfırlayıp monochrome bir şekilde gül fotoğrafları çekmeye başladım, ki işe yaradığı söylenebilir, en azından kendi baca temizliğim konusunda bana yardımcı oldu, laf aramızda Freud'dan da hiç hazzetmem.
Onun dışında gerisi hep bildiğiniz gibi.
Geçen uzun zamandır görüşmediğim bir arkadaşım mesaj attı ve kendimi bir anda bana gerçek dışı gelecek kadar hareketli bir hayat hikayesi içerisinde buldum. Sanki ben yerimde duraklıyormuşum gibi ama gerisi sürekli ilerliyormuş gibi, sonra oradan tekrar Arabi'nin zaman algılamasını düşünmeye başladım.
Tüm görelilikler bir yana, sadece o an ama sadece o an öylece kalsın istedim ama Milky Way benimle eğlenmek konusunda çok cüretkardır.
Ve kapatırken...
Şunu her yere yazsak:
"Evren bizim zindanımızdır. Ona hükmettiğimizi sanarız ama onun kayıtsızlığından faydalanarak varoluruz."
İbni Arabi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder